Targowisko Portowe

Opis

Spis Przedmiotów

Jak to na targowiskach bywa, cena przedmiotów zależna jest od danej pory roku, zalegającego towaru itd. Często zdarza się że z rana towary są droższe, a wieczorem poprzebierane, ale tańsze. Wszystkie towary żywnościowe mogą dawać inne plusy i minusy - zależnie od tego ile kosztowały. Proszę o opisanie: kupuje 1 dorodny pomidor, lub biorę 5 zgniłych ryb.

Żywność:
Sum: 20-60d
Karp: 10-50d
Tuńczyk: 20-40 denarów
Płotka: 5-10 d
Łosoś: 10-20 d
Rekin (część): 30-40 d
Marlin: 20-40 d
Marlin Tiburon : 70-150d
Normalne jedzenie na jeden dzień: 30
Jabłko: 10d
Cytryna: 15d
Banan: 30d

Broń:
Zniszczona Pałka (Si+2) 25d
Pałka (Si+3) 40d
Zardzewiały Nadziak (Si+4) 60d
Nadziak (Si+10) 200d
Stary Miecz (Si+8) 130d
Szabla (Si+6) 150d

Broń Dystansowa:
Stara Kusza (Zr+4) 100d
Noże Rzutkowe (3 szt) ([Zr+Si/2] + 2) 30d

Inne:
Łopata: 20d
Scyzoryk: 5d
Koc: 5d
Winiak: 10d
Pasek: 10d
Dobre Buty: 20d
Laska: 20d
Nożyczki: 30d
Metr Liny: 20d
Metr^2 Tkaniny: 20d
Barwnik: 10d
Kij Bambusowy: 10d
Moździerz: 40d
Zagęszczacz: 40d

Schematy:
Bomba Ogniowa 800d
Trucizna Chrząszcza 300d

Składniki:
"Czarna Wola" 400d
Kryształowa Fiolka: 80d
Kryształowa Flaszka: 90d
Kryształowa Kolba: 100d
Przydymiona Fiolka: 30d
Przydymiona Flaszka: 40d
Przydymiona Kolba: 50d
Kościane Ziele: 100d

-Super Pomyślał chłopiec trafiając na plac targowy. By zadowolony, szczególnie że nie które towary przyciągnęły jego uwagę.
-Po proszę te towary- po czym kolejno wskazywał je handlarzowi.
Towary:
Dwa kije bambusowe- 20denarów
Pasek 10d
2x Scyzoryk 10d
Jedzenie na jeden dzień + 3x Jabłko= 60d
Stary Miecz x1 130 Denarów
Noże rzutkowe x5 (5*3=15) 150 denarów

Handlarz sprawował wrażenie miłego, i przyjemnego. Widać że podobnie jak wszyscy inni nie marudzi, i mimo kiepskich warunków stara się sobie radzić. Na rynku widać dość duży ruch. Wszędzie dzieją się jakieś sprawy. Uwagę bohatera zwróciła pewna płacząca kobieta, idąca z portu, w twoim kierunku. Wskazując wszystkie potrzebne Ci towary, handlarz spisywał w swoim notesie. Widząc porządny bloczek papierowych banknotów, sprzedawca ucieszył się. Dodał tylko:
-Uważaj z tymi wszystkimi broniami, mam nadzieję że naszego skromnego banku nie planujesz napaść. - mówiąc to handlarz uśmiechnął się. Chłopiec odpowiedział mu tym samym
-Widzę że jesteś tutaj nowy, mam na imię Paolo. - Mężczyzna podał Ci swoją wielką, owłosioną rękę.

Eturi pierw spojrzał podejrzliwie na handlarza, po czym podał mu rękę nie wzbudzając żadnych podejrzeń.
-Nie zamierzam niczego kraść- Zaśmiał się pod nosem lekko, rozbawiła go sytuacja, w której się znalazł. Chłopiec zabrał swoje rzeczy po czym szybko ruszył w stronę za martwionej kobiety.
-Przepraszam, Do zobaczenia!- od krzyknął już, gdy zmierzał w kierunku kobiety. W tym czasie starał się rozmieścić swój ekwipunek. Miecz i noże przymocować do pasa, jednak noże mają być ukryte pod jego wieśniackimi ciuchami. Z mieczem i kijami było ciężej, więc trzymał je w jednej ręce. Nawet nie zdążył się z orientować, prawie ominąłby kobietę.
-Hej! Coś się stało?- Zawołał przejęty.

Kobieta zatrzymała się, i spojrzała Ci w oczy. W jej oczach natomiast widać wielki smutek, co zresztą już wiedziałeś.
- Oprócz tego że mój mąż zginął na morzu to wszystko Si - kobieta obróciła się na pięcie i podążyła szybko przed siebie.

Eturi ruszył za nią, tak jakby ją śledził. Spodziewał się, że ktoś jest w stanie ją zaatakować... w każdym bądź razie tutaj jest zbyt tłoczno by nieznajoma była w stanie cokolwiek powiedzieć. Eturi nie zwracał na siebie uwagi, szedł tak jak zwykle, lecz starał się jej nie zgubić z oczu.
-Nie pozwolę, by ktoś doświadczył tego samego co ja!- rzekł sobie w myślach, motywując się do dalszego działania.

Eturii dopilnował aby zapłakana kobieta doszła do swojego mieszkania. Chłopak wiedział że kobieta wie, że jest śledzona. Nie pokazała jednak tego mu, wiedziała że się o niego martwi. Młodzieniec skorzystał na tym, aby poznać bardziej miasto i jego dzielnice. Wiedział teraz jak dojść z jego domu do handlarza, i od niego do domu panienki. Kobieta była troszeczkę starsza od Eturiego, mniej więcej o 3 lata. Chłopiec wiedział też że miasto ma 2 części bogatą i biedną...

Eturi został jeszcze chwilkę przy domu, chciał sprawdzić czy na prawdę w tej części miasta nie dzieją się żadne nie uczciwe wyczyny. Obszedł dom dookoła, potem odszedł trochę dalej z okolicy, żeby nikt nie dowiedział się, że ktoś pilnuje tego domu. Chłopiec usiadł na chwilę kawałek od domu, ciągle wpatrywał się w jego wejście główne oraz okno, które widział z tej strony. Chłopiec pozostawał czujny, nasłuchiwał wszystkie strony i był skupiony na tym co go otacza, a nie na tym co będzie robił po powrocie.

Masz tutaj: Muzyczkę którą się inspirowałem
EDIT: Ta bardziej pasuje
Ciesz się z dropa oraz awansu xD

Zachowanie Eturiego było bardzo honorowe. Nie chciał dopuścić aby kogoś spotkała taka krzywda jak jego. Chłopak chwycił swój wisiorek, na piersi. Zaczął go ściskać. Nie pozwolę aby taka krzywda spotkała jeszcze kogoś. Nie pozwolę. Może i jestem słaby na tym punkcie. Do końca mojego życia będę walczył z moimi słabościami. Pomszczę moich rodziców, pomszczę moich przyjaciół. Eturii ścisnął swój naszyjnik tak mocno, że ten odkształcił się.
W historii chłopaka zakończył się pewien czas, czas w którym Eturii uciekał przed lękiem. Lęk ten sparaliżował niejednego wojownika. W historii Bohatera zakończył się pewien dział, bardzo trudny okres. Jego prawdziwa przygoda się dopiero rozpocznie...

[dopisz sobie 200expa]

Czyli postanowione, chłopiec zamierzał rozpocząć swoje życie na nowo, po części zależało ono od woli walki, która miała spełnić się po przez zemstę. Dopełniała go również wola obrony innych. Celem stał się priorytet obrony ludzi, przed krzywdą, która spotkała Eturiego. Ten gdy już tylko czuł się pewnie, ruszył do domu Kobiety, którą nie dawno widział. Odetchnął głęboko raz jeszcze.
-Do dzieła.- zapukał delikatnie prawą ręką w drzwi. Wyprostował się i czekał aż ona otworzy.

Eturii, czekał spięty na otwarcie drzwi. Usłyszał kroki dochodzące z pomieszczenia. Po krokach nastąpiło odkluczanie kluczem zadrapanych drzwi.
-To ty, Czego chcesz? - Powiedziała smutnym, lecz zaciekawionym głosem kobieta.

Eturi w końcu doczekał się reakcji na jego działanie, wyluzował się nie co i odpowiedział w taki sposób, by kobieta nie poczuła się w żaden sposób zagrożona.
-Jestem Eturii, gdyby coś się działa proszę się nie krępować, proszę powiedzieć. Można mnie znaleźć w tamtej części- wskazał delikatnie palcem na kierunek, z którego przyszedł. Jego celem było czyste uświadomienie, że na wyciągnięcie ręki znajduje się ktoś, kto chętnie pomoże w miarę swoich możliwości. Chłopiec powoli ruszył w kierunku swojego domu, nie chciał na chodzić kobiety. Sama w sobie już była zdołowana, więc po co zawracać jej głowę, skoro wszystko kryje...

Sytuacja była dla kobiety trochę kłopotliwa. Nie spodziewała się najwyraźniej takiej reakcji chłopaka. Była przyzwyczajona już że ludzie są do niej niemili, i samolubni.
-Dziękuję Eturii, nie wiem co powiedzieć... Ja jestem Anna... Chcesz wejść?
Propozycja dziewczyny była niezbyt kusząca. Z domu pachniało, jakby pieczonymi jagodami. Zapach nie był najprzyjemniejszy.

-Z przyjemnością- Chłopiec nie przejmował się drażniącym go zapachem. Pomyślał, że to może mu się kiedyś przydać... dziwne myślenie ale kiedyś może mieć do czynienia z takimi zapachami w walce- brednie. Miał okazję poznać kogoś w tym mieście co może jest dłużej niż Eturi i wie co w trawie piszczy. Takie informacje są niezwykle cenne. Chłopiec tak czy inaczej nie miał tu nikogo kogo by znał, więc to okazał się dobry krok do przodu. Nawet jeśli chciałby odejść, co by robił? nie ma żadnego zajęcia.

-Co się dzieje?- pytanie dotyczyło wcześniejszego zachowania Anny, dziwne był jej uczucia, które chłopiec zauważył natychmiastowo. Może ktoś bliski jej sercu zaginął? ktoś ją nachodzi? nie ważne, chłopiec czuje się na siłach by podjąć się zadania. W sumie, od długiego czasu nic szczególnego nie robił, ruch dla ciała na pewno mu nie zaszkodzi. Już w głowie planował
cały dzień. Co do samego pytania, nie wiedział czy zadał je w odpowiednim momencie, jednak tak go nurtowało, że nie potrafił wytrzymać. Powiedział przekraczając próg, to co trzymał w ręce położył na ziemi za drzwiami (po stronie zawias, jeśli ktoś otworzy drzwi, rzeczy będą zakryte). Czekał, aż Anna pokaże gdzie dokładnie ma iść.
Nie będę się wpraszał- pomyślał, gdy pójdzie sam gdziekolwiek w domu, będzie to zachowanie nie kulturalne.

Reakcja dziewczyny była zadowalająca. Widocznie tego właśnie oczekiwała w takiej sytuacji. Anna potrzebuje kogoś, przed kim mogłaby się wyżalić. Bohaterka mimo ciężkiej sytuacji uśmiechnęła się i powiedziała;
-Nie przejmuj się zapachem, to tylko spalone ciasto jagodowe, które piekłam dla męża...

Bohaterowie weszli do mieszkania. Na pierwszy rzut oka, mieszkanie było dość zadbane. Kobieta zamknęła drzwi, nakazała ręką do Eturiego, aby się rozgościł, i poszła szybkim krokiem do następnego pomieszczenia (domyślnie kuchni). Gdy była już na miejscu spytała się;
-Co chcesz: herbatę, czy mleko?

-Herbatę jeśli można- Nieśmiało odpowiedział, wyrzekł to prawie szeptem. Ciężko było mu odmówić bo bardzo lubił herbatę z drugiej strony poczuł się nie swojo. Eturi czekał na krok kobiety, sam nie chciał się o co kolwiek pytać, było mu nie zręcznie. Rozglądał się po domu, chciał przypatrzyć się jakie są standardy tego miasta i chciał też dobrze poznać pierwsze poznane miejsce. Wyluzował się i w spokoju czekał.

Kobieta miała dużo roboty, nie sprzątnęła jeszcze przepalonego ciasta, a już zaprasza gości. Anna to urodzona gospodyni. jaj dom jest zadbany, czysty. Nie chcę się narzucać, nie chce jej przeszkadzać
Bohater czeka na następny ruch kobiety, chce ją bliżej poznać, chce się zaprzyjaźnić.
Anna robi, sprząta coś w kuchni. Słychać hałasy, między którymi słychać pukanie do drzwi wejściowych.

Otworzenie drzwi za nią było by trochę kłopotliwe- pomyślał chłopiec. Postanowił to rozegrać inaczej, on pójdzie do kuchni wyręczy ją, a ta zaś otworzy drzwi. Wstał z krzesła na którym wygodnie siedział i ruszył w kierunku kuchni.
-Pójdź otwórz drzwi ja się zajmę kuchnią- Jeśli kobieta poszła, chłopiec stanął na progu drzwi kuchni i sprawdził czy aby nic jej nie grozi. Gdy tylko się upewni sprzątnie przypalone ciasto. W każdym bądź razie, Eturi pozostawał nadal podejrzliwy.

-Goście? Nie spodziewałam się już żadnych. Poza tym mam już dużo roboty, proszę, idź Ty otwórz. - powiedziała dziewczyna, ciągle sprzątająca, i pracująca. - Przykro mi że tak wyszło, nie zdążyłam wyłączyć pieca, tak szybko biegłam aby spotkać się z mężem... - Ostatnie wypowiedziane przez dziewczynę słowa, były tak ciche, że bohater musiał się przysłuchiwać, aby je usłyszeć. Annie zrzedła mina, i szybko odwróciła się od Ciebie. - Dalej, Idź.

Może być ciekawie- pomyślał w pierwszej chwili, na początku bacznie się przyglądał, tak jakby nie wierzył w to, że wysłała jego do otwarcia drzwi. Jeszcze pomyślą że romans jakiś czy coś. Ale postanowił ruszyć w kierunku drzwi. Złapał za klamkę, jedną nogę miał cofnięta na wypadek, właśnie na "wypadek" Czuł strach w sercu, który jednak szybko minął
Ty durniu, ciągle widzisz niebezpieczeństwo- znów powiedział w myśli przed otwarciem drzwi, wyluzował się i otworzył
-Dzień dobry w czym pomóc?- Mówił już otwierając delikatnie drzwi.

Muzyczka TYLKO do tego bądź [/i]

Eturii otworzył drzwi. Za tymi drewnianymi, wrotami czekali już królewscy trubadurzy, wraz z imperialnymi strażnikami. Bohatera bardzo zaskoczył taki widok, poza tym strasznie był spłoszony owa sytuacją. Trubadurzy zaczęli uroczyście grać na trąbach.
-Przyszedł do pana/pani arcyważny, kondolencyjny list-Przemówił jeden z przybyszy, czytając z jakiegoś papirusu.
Po chwili jakiś drugi wręczył Ci list, powiedział: TO dla pana/pani ogromny zaszczyt, list zadecyduje o pana/pani dalszym życiu
-Poczekajcie, o co wam cho...? - powiedział przerażony Eturii, któremu usta zakryła pewna kobieta, za bardzo niczym się nie wyróżniająca, powiedziała damskim głosem;
-Nie będziemy czekać, śpieszymy się chłoptasiu.
-Ja ci dam chłoptasiu! - Powiedział pod pod drażliwony bohater, któremu zaczęły wychodzić żyły z twarzy.
-Nie pyskuj! - Poklepała go po głowie, lecz bohater musiał wstawić jeszcze wiele sprzeciwów, przestał już drążyć temat z kobietą, i walnął z innej bańki.
-Ale, ja tu ni...
-Żadnych ale, proszę wrócić do domu, musimy jeszcze "obskoczyć" wiele domów. - powiedział nabity, mięśniak podobny budową do Rusaburō Enkōgawa, lub Tessai Tsukabishi , klepiąc Cię i zachęcając do posłuchania.
Bohater jednak nie chciał za bardzo posłuchać...
-Ale!...
-Cichutko, mu już idziemy, proszę się cieszyć z tego arcy ważnego, wszystko dającego i niczego nie zabierającego listu xD - powiedział czwarty z ludzi stojących za drzwiami.

Bohater był bardzo zaskoczony tą sytuacją, jakby zrobiono mu teraz zdjęcie, pewnie rozśmieszało by ono Eturiego przez długie godziny. Jego mina wyglądała "wjeżdża koparka", doświadczył tak ogromnego zdziwienia... Trubadurzy schodzili już na dół, po schodach, bo Anna mieszkała w kamienicy.
Całkiem możliwe że dziewczyna nie usłyszała tej rozmowy, czy opłaca się Ją oszukać, i z tego skorzystać? [b]

EDIT; poprawiłem, wydłużyłem trochę opis, i weź popraw, bo ludzi przyszło z około 6 lub nawet więcej

Eturi przez chwile nie wiedział co robić, był tak zaskoczony całą sytuacją że nadal stał osłupiały w drzwiach. Po chwili jednak zorientował się, że trzyma list, który podobno decyduje o dalszym życiu. Choć nadal było to trudne zamknął drzwi i poszedł w kierunku Anny. Przypomniał sobie, że kobieta ma problemy, więc ona na tym liście skorzysta więcej niż sam chłopiec.
-Byli tu jacyś dwaj goście, wręczyli mi ten list, ma niby decydować o dalszym życiu, i chyba jest ważny- wyciągnął rękę z listem i uśmiechnął się delikatnie.

Kobieta podziękowała Eturiemu, za doręczenie listu. Znowu uśmiechnęła się do niego, tym samym okazując mu podziękowanie. Była bardzo podekscytowana, więc kopertę otwierała bardzo szybko. Jej uwagę zwróciła pieczęć. I to nie byle jaka pieczęć, to był list od burmistrza, mieszkającego w nowej nadziei. Gdy Anna czytała list z zapartym tchem Eturii przyglądał się jej z zaciekawieniem. Ta chwila trwała jedynie kilka sekund, ale z każdą z nich mina bohaterki zmieniała się. W końcu wyraz twarzy stanął na zadowoleniu, a Anna krzyknęła z zachwytu.

Chyba zrobiłem coś dobrego... pomyślał gdy zobaczył zadowolenie kobiety, było to dla niego dość miłe uczucie, nie miał wcześniej okazji sprawić uśmiech drugiej osobie. Nie chciał nic mówić by nie przerwać klimatu, w której znajdowała się teraz Anna, niech cieszy się tą chwilą tak długo jak ma na to ochotę. Eturii nie czuł żadnego rozczarowania, dopiero co tu trafił i jak na razie nie ma powodu by wyrwać się z tego miasta.

Kobieta zachowywała się ale chłopaka dość dziwnie. Nie wiedział on, co może tak ludzi uszczęśliwiać. Nie był on pewien czy kobieta jest wiarygodna w swoich działaniach... Chłopak wiedział że dzisiaj jeszcze dowiedziała się że jej mąż nie żyje, a teraz jest tak radosna.
Chwilę rozmyślań, przerwało pewne wydarzenie. Anna przytuliła mocno Eturiego. Chłopak troszkę się zmieszał, może podniecił i zaczerwienił. Kobieta nie zauważyła jednak tego, i puściła go.

Osłupiał, w jednej chwili wszystkie jego myśli rozwiały się w przyjemnym ciepłym geście. Nawet chwile po tym, Eturi zamilkł i nie mógł przepuścić przez siebie myśli.
Dziwne...- Gdy doszedł do siebie, nie potrafił połączyć biegu wydarzeń w jedną całość, nie widział rozwiązania, które wyjaśniłoby zachowanie kobiety. Chłopiec sam nie wiedział co robić, ale najwyraźniej postanowił przerwać tę ciszę, dał ponieść się emocją.
-Chyba coś ważnego jest w tym liście- Niby tylko oznajmił, jednak jego prawdziwym zamiarem było, by Kobieta powiedziała sama co w tym liście było. Nie chciał pytać, bo mogłoby to być "ciekawskie". Powędrował wzrokiem na najbliższe okno, uciekając od kobiety, wstydliwie.

Kobieta również troszeczkę się zmieszała... Jakby żałowała swojego hańbiącego czynu. Nie powinnam go przytulać... Pewnie sobie teraz o mnie głupio myśli... Cisza trwała już za długo, a przerwał ją Eturii:
-Chyba coś ważnego jest w tym liście- Niby tylko oznajmił, jednak jego prawdziwym zamiarem było, by Kobieta powiedziała sama co w tym liście było.
-Tak, tak, przepraszam już mówię - więc jak już wiesz, umarł mój mąż. Ja jednak teraz już wierze, że on jeszcze żyje... Nie wiem co sprawiło że nagle przeszłam na optymizm. Chociaż czekaj, to dzięki tobie!... - zaczęła pośpiesznie, tłumaczyć Anna.

[Przyjemnie czyta się twoje posty. Dopisz sobie 45 expa]

-Żyje? To czemu jeszcze jesteś w domu?- No cóż, nie mógł pozostać smutny, gdy druga osoba jest szczęśliwa. Powiedział to z rozradowaniem na ustach, ale szybko wypowiedział kolejne słowa
-Chcesz to odprowadzę Cię prosto do niego- Chciał pójść poznać jej męża, a po za tym Eturi nie ma co robić z czasem, którego ma tak dużo. Czy nie lepiej poświęcić go na poznawanie przyjaciół? Odpowiedź była oczywista, chłopiec chciał się za przyjaźnić bo nie dawno, przez długi okres czasu był samotny i doświadczył nie wyobrażalnego bólu, który na szczęście już minął.
Teraz z lekkim uśmiechem chłopiec czekał na odpowiedź, miał nadzieje, że będzie to odpowiedź
"tak już idziemy".
Wątpię by było coś, co mogło by ją powstrzymać przed zobaczeniem swojego ukochanego- Pomyślał dość szybko, cały klimat zmienił się w jednej chwili...

Kobieta uśmiechnęła się do chłopca. Była zaskoczona zapałem bohatera.
-Nie, źle mnie zrozumiałeś... Mam jedynie taką nadzieję, tak naprawdę to teraz pewnie dryfuje sam na środku Oceanu, wraz z kilkoma kolegami... - powiedziała rozmarzona - A tak wracając do listu: zostanę przeniesiona do Nowej Nadziei!

-Świetnie!- Ruszyło go trochę gdy kobieta wspomniała o Ocenie. Nie pokazywał nic prócz szerokiego uśmiech od ucha do ucha. Ukrywał, że wspomnienia znów się pojawiły, ale wraz z nimi chęć zemsty... W każdym bądź razie nie pokazywał nic Annie, nie chciał by kto kolwiek się dowiedział o tym w ten sposób.
-Pomogę Ci się spakować, jak będziesz gotowa- Robił to z uprzejmości, przy okazji chciał zobaczyć na własne oczy jak wygląda na cała nadzieja, jeśli jest w stanie się tam dostać, o ile wpuszczą tam takiego wieśniaka. Tak teraz myśląc, list może działać na zasadzie przepustki, że tylko Ci wybrani mogą wejść do danego obszaru miasta, jeśli tak rzeczywiście jest Eturi prawdopodobnie nie dostanie się do tej dzielnicy. Nie przejmował się tym, chciał być życzliwy dla znajomej, nawet jeśli jej przeprowadzka miała oznaczać koniec znajomości.

soundtrack do prowadzenia
To co mówi Eturii jest dla Anny kojące, i bardzo miłe. Kobieta teraz bardzo przywiązała się do Eturiego, traktuje go teraz jak przyjaciela. Jego pomocne zachowanie mocno wpłynęło na Jej zachowanie. Być może jest nawet jakaś szansa na wspólny związek? Oboje spojrzeli sobie w oczy. ta chwila trwała bardzo długo, była bardzo przyjemna. Włosy na głowie Anny stały się jakby bardziej połyskujące, uśmiech bardziej szczery. Eturii zaczął tonąć w pięknych, brązowych ciepłych oczach Anny. Troszkę nawet zarumienił się na policzkach. Wnioskować można że Anna czuje to samo... Jej twarz była pogodna i uśmiechnięta, zupełnie jakby nie miała ona żadnych problemów, zmartwień na głowie. Ona i On byli wpatrzeni tak w siebie, nie wiadomo od jakiego czasu, nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo jak. Ta chwila trwała bardzo długo... bardzo długo...

[wyobraź sobie tą sytuacje, rób tak dopóki soundtrack się nie skończy, albo jak już nie możesz, nie musisz, przejdź dalej]
teraz dopiero włącz sobie Ending

Forum Gold Sword:
W następnym odcinku: Eturii walczy w wielkim sanktuarium, spotyka wiele fajnych i elokwentnych osób. Między innymi jest wśród nich pomocny mag, wojowniczy lecz honorowy ork i zadziorny wysoko-leśny elf. Bohater będzie również walczył z wieloma groźnymi stworami, nie wykluczone że będzie miał też zatargi z tym typem: